ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﺖ اﺟﺒﺎر ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﺸﻜﻨﺖ دﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻳﺎدت داد دﻟﺎ اﻛﺮاه ﻫﺎ را
ﻣﺜﻞ ﻳﻠﺪا آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ
آن ﻛﻪ ﻳﺎرش رﻓﺘﻪ داﻧﺪ ﺣﺎل آذر ﻣﺎه را
ﻣﻦ ﺗﻮرا ﺑﺎ ﺧﻮن دل از ﻳﺎد ﺑﺮدم ﻟﻄﻒ ﻛﻦ
ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﻛﺞ ﻛﻦ راه را
ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎش
ﺗﻮ آﺳﻤﻮن ﺑﺸﻮ ﻣﻨﻢ اﺑﺮاش
ﻣﻨﻢ اوﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﭘﺎی ﺣﺮﻓﺎش
ﭼﺸﻤﺎت ﻣﮕﻪ ﺣﻞ ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻌﻤﺎش
ﺗﻮ ﻓﻘﻄ ﺑﺎش
ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎش
ﭘﺎﻳﻴﺰ اﮔﻪ ﻣﻴﻨﺎزه ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺎش
ﺟﻨﮕﻞ اﮔﻪ زﻧﺪس ﺑﺎ درﺧﺘﺎش
ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻰ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺗﻮ ﻓﻘﻄ ﺑﺎش
ﺗﻮ ﻓﻘﻄ ﺑﺎش
ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻨﻮ ﻳﺎدت ﻣﻴﺮه
ﻣﺎل ﻣﻨﻰ ﻣﺎل ﻣﻨﻰ ﻣﺎل ﻣﻦ
زدی ﻫﻤﻪ ﻗﻮﻟﺎﺗﻮ زﻳﺮش
ﻣﺎل ﻣﻨﻰ ﻣﺎل ﻣﻨﻰ ﻣﺎل ﻣﻦ
ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻨﻮ ﻳﺎدت ﻣﻴﺮه
ﻣﺎل ﻣﻨﻰ ﻣﺎل ﻣﻨﻰ ﻣﺎل ﻣﻦ
ﺷﺪه روﻳﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ
ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﻟﻤﻤﻮ ﺑﻠﺪی
ﺣﺮﻓﺎی ﺗﻮی دﻟﻤﻮ ﺑﻠﺪی ﺑﻠﺪی ﺑﺨﻮﻧﻰ ﺣﺎل ﭼﺸﻤﻮ
ﻳﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻬﺖ آﻟﻮده ﺷﻤﻮ
ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﺑﻪ زور ﺑﻢ ﺣﺎﻟﻰ ﻧﻜﻨﻰ
ﺧﺸﺎﺑﺎﺗﻮ ﺗﻮی ﺳﺮم ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻜﻨﻰ
اﻟﺎن ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪی اﺳﻤﻢ ﮔﻢ ﺷﺪه
ﭼﻰ ﺻﺪام ﻣﻴﻜﺮدن اﺳﻤﻢ ﮔﻢ ﺷﺪه
ﭘﺎﻳﻴﺰه و ﻣﻴﺒﺎره ﺑﺮف ﻣﻴﺒﺎره ﺑﺮف وﻟﻰ ﻣﺎ ﻧﺪارﻳﻢ ﺣﺮف ﺑﺎﻫﻢ
از اﻳﻦ اوﺿﺎع ﻛﻠﺎﻓﻪ ام ﻛﻠﺎﻓﻪ ام ﭼﻮن ﻛﻪ ﻫﻤﺶ ﻣﻴﻜﻨﻰ ﺑﺤﺚ ﺑﺎ ﻣﻦ
دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎدت ﺑﺮه ﻳﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﻰ
ﺧﻮدت آﺗﻴﺸﻰ ﻛﻪ ﭘﺎ ﻛﺮدی و ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﻰ
ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ آﺧﺮ ﺧﻄ آﺧﺮ ﺧﻄ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ ﺧﻄﻤﻢ
دﻟﻢ ﺑﺮا ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻧﻪ ﻓﻜﺮت ﺷﺎﻳﺪ ﻧﭙﺮه از ﺳﺮم
ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﻋﺎﺷﻖ وﻟﺶ ﻣﻴﺮم ﺷﺎﻳﺪ وا ﺷﻪ دﻟﺖ
ﺑﺨﻮره ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺧﻮﺑﻴﻤﻮ ﻳﺎدت ﺑﺮه
ﭘﻴﺪام ﻛﻦ ﻛﻪ ﮔﻤﺸﺪم دﻳﮕﻪ ﻟﺎی ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ
از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻰ و ﺣﺘﻰ ﻳﺎدﺗﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ
ﭘﻴﺪام ﻛﻦ ﻛﻪ ﮔﻤﺸﺪم ﺑﺎزم ﺣﺘﻰ ﺧﻨﺪه ﻫﺎﺗﻮ ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ
ﺣﺎل ﭼﺸﻤﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﺰه اﻳﻦ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﻜﻞ آدم ﻧﻴﺴﺖ
اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﺎرﻳﻜﻪ در ﻧﺪاره ﻛﻮ
ﭘﺲ ﻣﺸﺖ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ دﻳﻮارا ﺑﻜﻮب
ﭘﺲ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ ﺳﻴﮕﺎرا ﻛﻪ دود
از ﺻﺒﺢ ﺗﺎﺣﺎﻟﺎ ﻛﺮدی ﭼﻴﻜﺎرو ﺑﮕﻮ
اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺗﻮی ذﻫﻦ ﺑﻮدش
ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻤﻮ رﻓﺖ ﺗﻮی ﭼﺶ دودش
وﻗﺘﻰ ﻧﺒﻮدی ﻛﻰ ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻮده
ﺟﻬﻨﻢ رﻓﺘﻨﺖ آﺗﻴﺸﺶ ﺧﻮﺑﻪ
ﻣﻴﺰﻧﻰ ﭘﺮﺳﻪ ﺑﺎز زﻳﺮ ﺑﺎرون ﻣﻴﺸﺪی ﭘﻴﺸﻢ ﺣﺴﺎﺑﻰ آروم
ﻣﻦ ﺑﻮدم وﻗﺘﻰ ﻫﻴﺸﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺸﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ اﺧﺮ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻤﻴﺸﻪ
ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﻳﺎدت ﻣﻴﺮه ﻧﮕﻮ ﻧﻪ