ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدی ﺧﻴﺲ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﻢ
ﻣﻦ ﻳﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ی اﻓﺴﺮدم
ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺪ ﻣﻴﺎوردی
ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻴﺨﻮردم
اﻳﻦ ﺗﻤﺎم واﻗﻌﻴﺖ ﺑﻮد
از ﺧﻮدم ﻛﻪ درﻧﻴﺎوردم
داﻳﻨﺎﺳﻮر ﺷﺪم ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮزخ
ﻋﺼﺮ ﻳﺦ ﺑﻨﺪوﻧﻮ ﻛﻢ دارم
ﺗﻮی ﻫﻴﺮ و وﻳﺮ ﺑﻰ ﭼﺘﺮی
ﻣﻦ ﻓﻘﻄ ﺑﺎروﻧﻮ ﻛﻢ دارم
ﻳﻪ ﮔﺴﻞ ﻟﺮزﻳﺪه ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ
ﭼﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ دارم
ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﺑﺮای ﻛﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﻌﺪ ﺷﺐ ﺷﺒﻪ اﻳﻨﺠﺎ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻰ و دوری آﻳﻨﻪ ﻣﺤﺪب اﻳﻨﺠﺎ
وﺳﻄ ﺷﻠﺨﺘﮕﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻰ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﻳﻨﺠﺎ
ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﻪ روﻳﺎی ﺗﺎزه
ﺑﺬار ﺗﺎ ﺟﻮن ﺑﮕﻴﺮه اﻳﻦ ﺟﻨﺎزه
ﻣﻴﺨﻮام دﻳﻮوﻧﮕﻰ ﻛﻨﻢ ﻳﻪ ﺷﻬﺮو
ﺑﺎ دوﺳﺖ دارم ﻫﺎی ﺑﻰ اﺟﺎزه
ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﻃﻌﻢ ﺧﻮب ﮔﻴﻠﺎس
ﺑﺒﺮ ﻳﻪ ﺟﺎی دور از ﺳﺎﻳﻪ دار
ﻛﻨﺎر ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻬﺮان دودی
واﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﺳﺖ