برای مشاهده متن کامل، دکمه بالا را لمس کنید.
در را می زنم، اما هیچ کس پشت اتاق من نیست، فقط صورتی من است، و هیچ ماسکی روی صورتم نیست.
من در زدم، اما هیچکس آن طرف میدان، هیچکس، حتی هیچکس در این خیابان
من از بال های روی شانه هایم می ترسم، از میله هایی که ستون های خانه ام هستند می ترسم.
از اشکی که غرقم کرد می ترسم، از کوسه مرده ای که در گلویم متورم شده است می ترسم
برای این کار روشن روی دیوار خط می کشم، بی تو روزها را می شمارم
وقتی پیش من باشی، من اینقدر تنها نمی شوم، هر روز را صد سال تنهایی نمی گویم.
من از بال های روی شانه هایم می ترسم، از میله هایی که ستون های خانه ام هستند می ترسم.
از اشکی که غرقم کرد می ترسم، از کوسه مرده ای که در گلویم متورم شده است می ترسم